سامان جلیلی، خواننده و آهنگساز جوان موسیقی:

از همه ی مخاطبانم ممنونم که در طول این سالها صبوری کردند و پیگیر کارهایم بودند.

+تا چند ماه آینده دومین آلبوم رسمی ام منتشر می شود.

+من ترسی ندارم از این بابت که عنوان کنم «شادمهرعقیلی» الگوی من بوده 

+دانشجوی انصرافی رشته معماری هستم

+دوستی من و مهدی احمدوند هنوز هم مثل سابق است 

تهیه و تنظیم گفتوگو: مهدی کیهانی

گــراموزیک:سامان جلیلی خواننده و آهنگساز جوان موسیقی کشورمان با انتشار آلبوم موفق «پرتگاه» به مارکت موسیقی رسمی کشور پیوست. البته وی در سال های گذشته نزدیک به یک دهه در فضای موسیقی غیر رسمی و زیرزمینی فعالیت داشت و توانست مخاطبین زیادی را برای خود دست و پا کند. «سامان جلیلی» خواننده و آهنگساز جوان موسیقی کشور که متولد اوایل دهه ۷۰ است این بار مهمان گراموزیک شده و از روزهای ابتدایی فعالیتش برایمان گفت.

کمی بیشتر خودتان را برای خوانندگان گــراموزیک معرفی می کنید؟

سامان جلیلی هستم متولد سوم مرداد ۱۳۶۹٫ اصالتاً بابلی هستم ولی خودم زمان بیشتری و در کیش و کرج زندگی کردم و نزدیک به ۲ سال هم در شمال بودم.

چطور وارد فضای موسیقی شدید؟

ببینید؛ خواننده شدن من به شکلی نبود که شب بخوابم و صبح بیدار بشوم و تصمیم بگیرم وارد این عرصه شوم. از بچگی علاقه مند به موسیقی بودم و از دوره ای، بیشتر موسیقی های «شادمهر عقیلی» را دنبال می کردم و از ۱۷ سالگی به تشویق اطرافیانم اولین موزیکم را با اسم «زمونه» و با صدای خودم منتشر کردم. البته من از سال های قبل تر گیتار می نواختم و می خواندم در همان دوره، اطرافیانم از موسیقی ام استقبال کردند و پیشنهاد می دادند تا با جدیت بیشتری پیگیر شوم، شاید مهمترین دلیل فعالیتم در زمینه ی موسیقی تشویق های خانواده و اطرافیانم بود.

این سال ها در کیش ساکن بودید؟

بله، در این دوره کیش ساکن بودم.

برای هر خواننده ای دو گام خیلی مهم است؛ اولین گام انتشار نخستین آلبوم که تو با انتشار آلبوم «پرتگاه» توانستی گام اول خودت را به خوبی پشت سر بگذاری حالا هم ۱۲ بهمن ماه اولین کنسرت تهران را در سالن برج میلاد برگزار کردی، از این اتفاق برایمان بگو.

راستش اولین اجرای تهرانم بود و من استرس زیادی برای  این کنسرت داشتم. البته من در ماه های قبل چند اجرا در شهرستان های مختلف مثل کرمان و سیرجان و … برگزار کردم که استقبال خوبی هم شده بود . برای کنسرت تهران در تلاش بودم تا هر چه در توان دارم ارائه کنم.

برای من خوانندگی به روی استیج خیلی راحت تر از اجرا در استودیو هنگام ضبط موزیک هایم است. چون وقتی در استودیو هستم یک هدفون در گوشم قرار می گیرد که همه چیز اطرافت را خفه می کند. اجرا در استودیو استرسش برای من خیلی بیشتر از اجرا به روی صحنه است چون قراراست صدایم را چند صد هزار نفر بشنوند ولی حین کنسرت خیلی تعداد شنونده ها کمتر می شود و دست خواننده هم برای چاشنی کردن تحریرهای مختلف بازتر است.

از آلبوم دوم تان چه خبر؟

استارت آلبوم دومم را زدم و در تلاشیم تا چند ماه آینده این آلبوم منتشر شود؛ «قفس هم نمیتونه حبسم کنه .. من این سرنوشت و عوض می کنم / سقوط من همجنس پروازته .. برات آرزوی قفس می کنم» این بیت هم قسمتی از آلبوم جدیدم است.

قطعاتی که ساخت ترانه و ملودی آن بر عهده خودت بوده اغلب مخاطب پسندتر شده، چرا از ساخته های خودت کمتر استفاده می کنی؟

متاسفانه دوران خدمت سربازی موجب شد از ترانه نویسی دور شوم، دقیقاً ترانه هایی که خودم نوشتم مثل «حالم بده»، «کاری به کارم نداری»، «کار من نیست» و «زمونه» و … کارهایی بودند که بازخورد خوبی برای من داشتند. البته الآنم مجددآ ترانه نوشتن را شروع کردم و در تک آهنگ های بعدی بیشتر از ترانه های خودم استفاده می کنم،  دوست دارم مخاطب بیشتر با حس خودم ارتباط برقرار کند.

گفته بودی هدفت از اجرای قطعه «شعله دار» در آلبوم «پرتگاه» این بوده که به همه بگویی «شادمهر عقیلی» الگویت در موسیقی است؟ نمی خواهی از شادمهر جدا شوی؟

ببینید؛ من ترسی ندارم از این بابت که عنوان کنم «شادمهرعقیلی» الگوی من بوده ولی شادمهر در سبک «خیال» یا «تردید» یا «می بخشمت» قطعه ای خوانده؟ این قطعات ساخته من است و کاملآ هم مستقل از فضای موسیقی شادمهره، ولی قطعاتی مثل «شعله دار» کارهایی است که من فضای موسیقی اش را دوست دارم و علاقه مندم گاهی از این جنس موزیک هم بخوانم شاید خیلی ها هم خوششان نیاید!

بگذار کمی از فضای موسیقی فاصله بگیریم، گفته بودی  اصالتاً مازندرانی هستی؟

بله، تقریباً ۲ سال در مازندران زندگی کردم. البته دوران دانشجویی ام را دانشگاه آیت الله آملی آمل بودم و در رشته ی معماری تحصیل می کردم ولی متاسفانه چون از فضای آهنگسازی و موسیقی دورم کرده بود نتوانستم ادامه بدهم و ترم ۴ بود که انصراف دادم.

من نقاشی ام خیلی خوب بود ولی متاسفانه رشته ی معماری فضای پیچیده تری داشت؛ خاطرم هست همان روزهای ابتدایی دانشگاه ازمن خواسته بودند ماکت مسجد محله ی مان را بسازیم. من فکر می کردم فقط باید نقاشی بکشیم! در نهایت انصراف دادم.

در این دو سال چقدر فعالیت موسیقی داشتی؟

این مدت دقیقا زمانی بود که کارهایم در حال پخش بود. من کار «زمونه» و «بیقرار» که اولین قطعاتم بود را در مازندران تولید کردم و بعد از انصرافم از دانشگاه وارد دوره سربازی شدم و در نهایت با ساکن شدنم در کرج با «مهدی احمدوند» آشنا شدم و همه چیز از آنجا جدی تر شد.

از چه زمانی به تهران رفتید؟

من از ۱۹ سالگی، بعد از دانشگاه وارد خدمت سربازی شدم. این دوره هم به شکلی بود که من دورۀ آموزشی خدمت سربازی را در ساری سپری کردم و بعد از آن به اراک رفتم و در نهایت در کرج دوران خدمتم تمام شد و از همانجا ساکن کرج شدم.

در حال حاضر رابطه ات با «مهدی احمدوند» چطور است؟ به نظر شبیه گذشته ها نیستید؟

نه اینطور نیست، دوستی من و مهدی هنوز هم مثل سابق است و هیچ مشکلی نداریم ولی خیلی ها می پرسند چرا همکاری نمی کنید. واقعاً فرصت نمی شود چون مهدی درگیر قطعات و کنسرت های خودش است من هم همینطور. البته در حال حاضر با «حامد برادران» یک گروه شدم. ولی رفاقت ما با مهدی هنوز سر جایش است.

از نگاه سامان جلیلی در شهرستان هم می شود موفق شد یا برای موفقیت حتماً باید در تهران باشیم؟

بستگی به نگاه شخص دارد و سقفی که برای خودش تعریف میکند. من می توانستم در مازندران هم موفق شوم ولی در حدی که مردم مازندران من را بشناسند و در صدا وسیمای محلی کارهایم پخش شود ولی من ترجیح دادم حوزۀ فعالیتم هم در مازندران باشد و هم در سراسر ایران و این موضوع دلیل تهران آمدنم بوده است.

در شهرستان می شود پیشرفت کرد ولی نمی شود زیاد رشد کرد، آدم همیشه حس می کند چیزی کم و از نقطه ای که باید باشید فاصله دارد. در فضای موسیقی نیاز به امکانات خاصی مثل استودیو، نوازنده و تنظیم کننده و خیلی از گزینه های دیگر است که مطمئناً در تهران امکانات خیلی بهتری در دسترس است.

در مجموع از نظر من برای فعالیت در هر حوزه ای تهران خیلی پیشنهاد بهتری است. البته امیدوارم فضا برای کارکردن در شهرستان ها هم مهیا شود.

و حرفی برای خوانندگان در پایان دارید؟

از همه ی مخاطبانم ممنونم که در طول این سالها صبوری کردند و پیگیر کارهای بنده بودند و از شما هم ممنونم که حمایت می کنید.

 منبع : اختصاصی پایگاه خبری-تحلیلی گراموزیک