در جلسه نقد و بررسی آلبوم «اشارت نظر» ; برخی بزرگان پاپ سواد خواندن نت را ندارند

گراموزیک : نشست نقد و بررسی آلبوم «اشارت نظر» با حضور میلاد درخشانی( آهنگساز و خواننده )، رضا تاجبخش (نوازنده پیانو و تنظیم کنند) و نیما ( نوازنده گیتار) روز سه‌شنبه ۱۱ آذرماه در کتاب‌فروشی فرهنگ برگزار شد.  میلا درخشانی سخنانش را با یادی از هنرمندان درگذشته در پاییز امسال آغاز کرد او با اظهار تاسف از فقدان هنرمندان مختلف که در چند هفته اخیر درگذشتند ، گفت: مرگ برای همه هست اما مرگ هنرمند حادثه‌ای دردناک‌تر است چراکه او در ارتباط گسترده‌ و عاطفی با جامعه قرار دارد. درگذشت این هنرمندان را به جامعه هنر و خانواده‌هایشان تسلیت می‌گویم.

درخشانی در ادامه با اشاره به اینکه آلبوم «اشارت نظر» دو ماهی است که منتشر شده و بازخوردهای متفاوتی را درپی داشته، گفت: من خودم بیش از هر کسی نقاط قوت و ضعف اثرم را می‌شناسم و می‌دانم هر اثری دارای نواقص و کاستی‌هایی هست. در گذر زمان این کاستی‌ها برای خود هنرمند وضوح پیدا می‌کند.هنرمند مرتب در حال ارتباط به آثاری هنری و مسائل مختلف اجتماعی است از همین رو هنرمند مدام در حال تغییر است. درخشانی با اعلام اینکه هدف گروه تولید کننده این آلبوم توجه به جنبه‌های تفکر برانگیز در موسیقی است، توضیح داد: موسیقی هنر خیلی ملموسی نیست در نتیجه درک آن هم سخت تر است. ولی هنری است که ارتباط روزانه بیشتری با آن دارید. با توجه به اینکه این روزها در همه جای صدای موسیقی شنیده می‌شود بهتر است به این فکر بیفتیم که چگونه می‌شود این موسیقی را با  تفکر و تعمق بیشتری استفاده کرد و فقط مصرف کننده آن نباشیم.

رضا تاجبخش ، از نوازندگان شاخص  موسیقی جدی ایرانی که حضور پر رنگی هم در موسیقی پاپ داشته هم سخنانش را اینگونه آغاز کرد: من چند مصاحبه در جاهای مختلف درباره این آلبوم انجام دادم که با یک سری انتقادات مواجه شد. به زعم خیلی‌ها این آلبوم تجربه موفقی برای میلاد نبود و گروهی فکر می‌کنند که این آلبوم بهانه‌ای برای خودنمایی میلاد درخشانی است. من مخالف این دیدگاه هستم. متاسفانه به تفکر و دیدگاه شکل گیری این آلبوم توجه نشده است. ببینید وقتی من تا یک جایی ساز پیانو را دنبال کردم شاید به این نتیجه برسم که دنبال ساز دیگری بروم یا فضای دیگری در موسیقی را تجربه کنم. در میلاد هم همینطور است. نباید در احساسات‌مان نسبت به موسیقی دگم و بسته باشیم. این نوازنده پیانو با اشاره به اینکه آثار ساخته شده برای این آلبوم متعلق به حدود ۱۰ سال پیش است، گفت: آن زمان هم بستر انتشار این آلبوم بود اما به نظرم در زمان و جای درستی منتشر شد؛ نه دیر شده بود و نه زود بود. می‌خواهم به آنها که یک سویه نگر هستند چه اهالی موسیقی سنتی چه کلاسیک، بگویم در هنر باید تجربه‌گرا بود. نبایدبترسیم از اینکه در زمینه کاری خودمان طرد بشویم. تجربه جدید برای خودمان راهی باز می کند که خیلی مفید است.

میلاد درخشانی در ادامه در مقابل پرسش یکی از حضار که او را با برادرش پدرام درخشانی مقایسه کرد، گفت: پدرام اولین معلم موسیقی من بوده. تجربه موسیقی تلفیقی را با کارهای پدارم شناختم. اینکه شما معلمی در موسیقی  داشته باشید یک بخش ماجراست و اینکه شما راه خودتان را بروید مسئله دیگری است. از میان ۴ آلبومی که من دارم دو موردشان اصلا با روحیات و سلیقه موسیقایی پدرام هم‌خوانی ندارد؛«سرخوش» و «هیچم خبر از هیچ» که به موسیقی ردیف دستگاهی نزدیک‌تر است، هیچ ارتباط به فضاهای ذهنی پدارم ندارد. البته من در زمینه‌های دیگر از کمک پدارم استفاده کردم. درخشانی در ادامه درباره نقدهایی که به موسیقی تلفیقی وارد می کنند هم گفت: یکی از بزرگ ترین انتقادها و بحث هایی که در مورد موسیقی تلیفقی مطرح می شود این است که  می گویند باید تلفیق محتوایی باشد و نه سازی. خب ما مگر با سوت زدن می خواهیم دو موسیقی را ترکیب کنیم؟ باید حداقل دو ساز از دو فرهنگ مختلف وجود داشته باشد که ما بتوانیم دو موسیقی را تلفیق کنیم پس تلفیق سازی و محتوایی بحث هایی جدا از هم نیستند. درخشانی در ادامه در مقابل پرسش دیگری پیرامون شکل گیری و ادامه راه موسیقی تلیفقی با گروه‌های مثل آویژه گفت: اگر آن آدم‌ها امروز می خواستند دور هم جمع بشوند ایده ها و آثارشان همان نمی‌شد. جریانی مثل آویژه  خیلی ادامه دار نشد و از جایی به بعد آن تفکر فید شد. اینکه امروز ما خیلی به آویژه اشاره نمی کنیم، محل بحث است.

رضا تاجبخش هم در ادامه پیرامون این بحث گفت: تنها گروه های آویژه و فوژان نبودند. در آن زمان گروه‌ها بیشتر دوست داشتند با موسیقی راک تلفیق را انجام دهند مثل اوهام  و گروه های دیگر. از سال ۱۳۸۳ تا دو، سه سال پیش که تجربه هایی متعددی حتی مثل چارتار اتفاق افتادند ما جریان پویایی را شاهد نبودیم. البته که موسیقی میلاد درخشانی اصلا قابل مقایسه با چارتار نیست ولی بطور کلی می گویم. در این سال ها ما موسیقی این چنینی قدرتمندی نداشتیم همه چیز شد موسیقی پاپ یا موسیقی صرف سنتی که آن خیلی کم رنگ بود.آیا برای آقای همایون شجریان در سال ۱۳۸۳ یا ۴ اتفاق جدی برایش رخ داد؟  حتی در همین آلبوم اخیر هم اگر آن کلیپ نبود شاید اتفاق  به این شدت برایش نمی‌افتاد.در هرصورت مردم در این سال ها موسیقی تلفیقی را دوست نداشتند. و دلیلش را هم من نمی دانستم. میلا درخشانی با انتقاد از این که در موسیقی سنتی برای هنرمند «خوب» و «بد» تعریف می شود، گفت: این اتفاق در هیچ جای دنیا رخ نمی دهد. در هیچ هنر دیگری هم این گونه نیست. مثلا مگر شما بازیگری را دیدید که بگوید من فقط در فیلم‌های ژانر وحشت بازی می کنم؟ من در گذشته وقتی می خواستم کار تلفیقی انجام بدهم نمی دانستم کار خوبی می کنم یا نه. بعدها که بزرگ تر شدم دیدم که نه این مئسله مهمی نیست. درخشانی فضای موسیقی ایران را به یک جزیره ای تشبیه کرد که عدم تبادلات فرهنگی به آن آسیب زده است. درخشانی گفت: سرمان را کردیم توی برف و نمی دانیم چه خبر است.البته امروز به کمک تکنولوژی این مسئله بهتر شده است و در چند سال اخیر هم چند هنرمند درجه یک به ایران آمدند و رفتند اما این اتفاق ها خیلی ناچیز است.

خواننده آلبوم «اشارت نظر» در ادامه درباره خوانندگی هم گفت: این گونه نیست که من فقط در مسند خواننده آلبوم منتشر کنم نه اینگونه نیست و من به فراخور احوال خودم کارهای متنوع‌تری انجام خواهم داد. او در ادامه در مقابل پرسشی پیرامون پیچیده بودن اشعار انتخابی در آلبوم هم گفت: اشعاری که من استفاده کردم خیلی پیچیده نبوده، فضای مجازی جوان‌ها به این شعرها توجه می‌کنند. این شعرها چیزی نیست که فهم آن سخت باشد. ولی بحث تلفیق  و کار روی خود موسیقی چیزی است که در خلال آهنگسازی رخ می‌دهد. مثلا شما یک سال روی آلبوم کار می‌کنید و بعد که به گذشته بر می‌گردید آنجا متوجه می شود چه کرده اید. ماندگاری یک اثر هنری کیفیت آن را مشخص می‌کند. در ایران متاسفانه اغلب ناشران اثر را بازنشر نمی کنند چرا که فروش نمی رود و ماندگاری هم یعنی این که مثلا دو سال بعد آلبوم «اشارت نظر» هنوز در کتاب فروشی ها باشد. می گویم کتاب فروشی چون ما چندان سی.دسی فروشی نداریم ما کتاب فروشی داریم که در آن سی.دی هم فروخته می‌شود. رضا تاجبخش در باره پرسشی مبنی بر اینکه قطعه «اشارت نظر» پیش‌تر با صدای خواننده دیگری در فضای مجازی منتشر شده بود توضیح داد: سال ها پیش این قطعه به شکل اتفاقی ضبط شده و حتی  اگر دقت کرده باشید میکس و مستر خیلی خوبی هم ندارد. در واقع این اثر متعلق به آن خواننده نیست. اجرای آن خواننده تجربه جالبی بود که در یک فضای دوستانه رخ داد. درخشانی در این باره  هم گفت: برخی به خاطر این که آن قطعه را پیش تر با صدای آن خواننده شینده اند به من می گویند که شما این قطعه را دزدیدی! من هم می گویم از توی جیب خودم برداشتم و گذاشتم توی جیب دیگرم. این قطعه را من سال ۱۳۸۳ ساختم و متعلق به خودم است. میلاد درخشانی درباره چگونگی ساخت قطعات این آلبوم گفت: ساخت قطعات این آلبوم چهار سال پیش تمام شد. چیزی که برای خودم جالب بود این است که وقتی دوباره رجوع کردم به آن قطعات دیدم که این قطعات هنوز برای من جذابیت و شادابی را دارند. رضا تاجبخش هم در ادامه این بحث گفت: به خاطر این که این قطعات به مرور زمان پخته شدند. شاید اگر این قطعات همان سال‌های ۱۳۸۵ منتشر می‌شد، حالت امروزش را نداشت چون این کارها به مرور زمان و با سن و سال ما پخته شدند. من فکر می‌کنم الان دوران بلوغ کاری میلاد است. درخشانی هم در ادامه پیرامون این که چرا خودش در این آلبوم خوانندگی کرده، گفت: من چند سالی با این مسئله درگیر بودم که بخوانم یا نه. چون نوازندگی وادی سکوت است و شما حرف‌ات را به شکل دیگری بیان می‌کنی. و آن سکوت برای من بسیار جذاب است. نوازندگی کاری رمزآلود است. ولی در خوانندگی همه چیز عیان است. من می خوانم «نشود فاش کسی آنچه میان من تو است» شما هم کاملا متوجه می‌شوید که من چه می‌گویم. برای همین هم خوانندگی به اندازه نوازندگی برای من جذابیت ندارد. همین جا بگویم که آلبوم بعدی من باز هم اثری بدون کلام است که سال آینده منتشر می‌شود.

درخشانی با اشاره به تجربیاتش در موسیقی پاپ اضافه کرد: ما در موسیقی پاپ حضور داشتیم و می‌دانیم چگونه فضایی دارد. می‌دانیم که چقدر مهم است که خواننده حتی یکی از لایک‌هایش را از دست ندهد. ما چنین رویکری نداریم. بسیاری از اسم‌های بزرگ موسیقی پاپ سواد خواندن نت ندارند.حتی بعضا به این مسئله افتخار می‌کنند. بعضا با تمسخر هم به ما نگاه می کنند که رفتی فوق لیسانس گرفتی و هیچی نداری! درخشانی باز هم درباره اینکه جایگاه نوازندگی همچنان برای او بسیار با ارزش است گفت: من جایگاه نوازنده را بالاترین و رفیع‌ترین جایگاه در موسیقی می‌دانم. وقتی ما ساز به دست داریم هیچ آسیبی به ما نمی رسد و ما به این فکر نمی کنیم که مثلا مخاطب‌مان ریزش کند. من هنوز هم هر روز تمرین تارم را دارم. نوازندگی اولویت من است.  نیما رمضان هم هنوز مشغول به کار است او در حال آموختن ردیف میرزا عبدالله است.  و این خیلی با ارزش است. رمضان در ادامه از اهمیت دادن بیش از حد برخی هنرمندان به سلیقه‌ی مخاطب انتقاد کرد ولی در عین حال   گفت: ما هنرمندان خیلی وقت‌ها امنیت مالی و ذهنی نداریم. این باعث می‌شود که کمتر ریسک کنیم و از این موضوع بترسیم که نکند آثارمان خیلی بد شود. وقتی اثری را شروع می‌کنیم، فشار زیادی روی ما است. به هر حال، در ایران موسیقی نمی‌فروشد و فقط کپی می‌شود. میلاد درخشانی در پایان سخنانش از اشخاص پشت پرده تولید این آلبوم تقدیر کرد و گفت: مطمئن باشید این نوع آلبوم‌ها برای تهیه کننده شان بازگشت ندارد چراکه خیلی سریع کپی و دانلود می شود. و کسی وارد این عرصه برای سرمایه گذاری می شود با دل‌اش آمده. همین‌جا از امیرحسین طباطبایی تهیه کنند آلبوم تشکر می کنم. همین‌طور از علیرضا نبئی گرافیست و مدیر هنری کار که ماحصل زحماتش را در آلبوم می‌بینید.

منبع گزارش فارس

در ادامه عکس هایی از این نشست را از نگاه دوربین «سید محمدحسین موسوی» مشاهده نمایید .

#اختصاصی پایگاه خبری تحلیلی گراموزیک