پارس نوا: موسیقی، هنری عجین شده با تار و پود زندگی مردم است که متعلق به زمان یا مکانی خاص نمی باشد یا تنها گروهی خاص از مردم از آن بهره نمی برند. موسیقی در ایران نیز برخلاف بسیاری از باورها تنها در پایتخت یافت نمی شود و در جای جای این کشور شاهد رشد و فعالیت پدیده های موسیقی هستیم. امروز به گفت و گو با یکی از چهره های فعال و خوش ذوق موسیقی در استان مازندران پرداختیم. از نگاه یک موزیسین جوان به دغدغه های فعالیت در دنیای موسیقی نشستیم و از درد و دل هایش شنیدیم.

 

لطفا خودتون و برای خوانندگان پارس نوا معرفی کنید.

با سلام محمد حداد هستم از آمل، مدیر مسئول انجمن حامیان موسیقی و موسسه فرهنگی هنری مهرآهنگ.

 

در ماه اخیر شاهد برگزاری دومین جشن سالانه انجمن حامیان موسیقی بودیم، از نگاه شما دستاورد بزرگ انجمن حامیان موسیقی  در سال ۹۷ چه بود ؟

بدون هیچ شکی هدف ما جریان سازی و تزریق خون تازه به موسیقی استان بوده و هست، که به نظرم و به نظر چندین اساتید مطرح استان، شاهد این اتفاق بوده ایم.

اینکه شور اجرا شکل گرفت، اینکه نسل تازه ای معرفی شد، اینکه چندصد نفر که شناخت درستی به موسیقی نداشتند پا به عرصه حرفه ای شدن گذاشته اند.  با تمام اطمینان این مطلب رو بیان میکنم که اگر انجمن حامیان موسیقی نبود، خیلی ها اصلا به سمت موسیقی کشیده نمی شدند. عده هم بصورت تفننی موسیقی را دنبال می کردند که امروز جدی تر هستند و حتی کسایی که جدی تر فعال بودن در انجمن با مسیر درست آشنا شدند.

همه این موارد که اشاره شد در نتیجه فضای رقابتی ای را به وجود آورده که هم نتایج مثبت به همراه داشت و هم گاهآ شاهد نتایج منفی مثل برخورد های غیرحرفه ای و تخریب هایی از سوی بعضی هنرمندها بودیم. بعضی از افراد به جای تلاش برای بهتر شدن، سعی دارند کارهای دیگران را کوچک جلوه دهند و یا خودشان را شناسنامه یک شهر یا استان یا حتی کشور بدانند که جز خودشان به کسی اجازه کار و فعالیت نمی دهند که متاسفانه گاهی اوقات موفق هم می شوند و خیلی از جوان های با انگیزه رو به مسیر اشتباه می کشانند.

 

میتونید مثال بزنید!؟

ببینید، برای نمونه ارکستر متن باز آمل پتانسیل دیده شدند در سطح کشور را داشت. روز اول که با استاد نادر مشایخی در تهران صحبت کردم، در ذهنم این تصور وجود داشت که یه رهبر بزرگ کشور در آمل حضور پیدا کند و با همراهی نوازنده های آمل ،یه ارکستر بزرگ در حد ارکستر سمفونیک تهران ایجاد کنند.  برای اجرایی شدن این تصور هر تلاشی کردم. از حضور مسئولین استفاده کردم،با سختی های فراوان اسپانسر پیدا کردم، برای جذب نوازنده فراخوان زدم، جلسات مختلف با نوازنده های خوب شهر و استان برگزار کردم،کنفرانس خبری برگزار کردیم و … یعنی تمام مسیر ممکن رو رفتم. ذر ابتدا یه عده دوستان تشریف آوردند ولی هرچه به جلوتر میرفتیم، یه عده که در ظاهر و شایدم از جانب خودشون قدرتمندان موسیقی هستند با هر ترفندی و حتی با ورود مستقیم از طریق صحبت با افراد و حتی تلفن زدن به کسانی که قصد حضور داشتند ،مانع حضور می شدند.

با ترفندهای مختلف،از زیر سوال بردن خود استاد مشایخی گرفته تا شخص بنده و یا سبک ارکستر و بهانه های مختلف ،در طول دو سال ،تقریبا ریشه بدبینی رو در اکثر کسانی که قرار به حضور داشتند ایجاد کردند. در صورتی که در یک نگاه ارکستر با رهبری استاد مشایخی (یکی از معدود رهبرهای حرفه ای ایران در بین الملل) وسوسه انگیزترین گزینه در شهرستان، برای هر نوازنده با هر سطحی میتوانست باشد. طوری که از استان های مختلف حتی قصد حضور در ارکستر رو داشتند که بنده به دلایل مختلف قبول نکردم. حتی چند نوازنده از ارکستر سمفونیک تهران هم اعلام آمادگی کرده بودند.

خوب این عزیزان به ظاهر هنرمند توانستند موفق باشند در این زمینه. حالا من زیاد مسئله رو باز نمیکنم چون واقعا خیلی چیزها دیدم و شنیدم که چیزی جز حال بد برای من نذاشت و بخاطر حفظ حرمت هنر، رفتارهای این افرادهای به ظاهر هنرمند رو عنوان نمی کنم.

شاید برای یه عده سخت بود ارکستر بزرگی شکل بگیره و اونوقت گروههای خودشون یا کارهای خودشون در مقابل عظمت این ارکستر ،کوچیک دیده بشه.

البته یه مطلب رو اضافه کنم، این فقط شامل حال ارکستر نیست، شما در کنسرت های مختلف و ورکشاپ های مختلف هم حضور کم و حمایت کم اهالی موسیقی رو شاهد هستیم. یه عده شغل معلمی موسیقی رو دارند و فرصت حضور پیدا نمی کنند، ولی یه عده به نظر به عمد حضور پیدا نمی کنند. انگار بد میشه اگه حتی در ورکشاپ های اساتید بنام کشور حضور پیدا کنند و یا در ارکستر یا گروهی که، به سرپرستی دوستان خودشان هم ایجاد میشه، حضور داشته باشند‌.

شایدم فکر میکنن اگه حضور داشته باشند دیگران فکر میکنن سطحشون پایینه.نمیدونم واقعا تو ذهن این عده چی میگذره البته باید داخل پرانتز اعلام کنم یه عده خاص صحبت میکنم نه همه،چون خیلی از اساتید و اهالی موسیقی واقعا دلسوزانه دارن خدمت میکنند که برای هنر و موسیقی نعمت ان.

 

از اجرای ارکستر بگید،درهرصورت ارکستر اجرا کرد و استقبال خوبی هم شد و کسانی که درسالن حضور داشتند لذت بردند.با این مشکلاتی که عنوان کردید چطوری ارکستر به اجرا رسید؟ و سوال بعدی اینکه چرا جز چند نفر،نوازنده های شناخته شده تری در ارکستر حضور نداشتند؟

اول اینکه جا داره از اینجا از تک تک نوازنده های خوب ارکستر متن باز آمل که به واقع بانظم و متعهد در تمرینات و اجرا بودند تشکر کنم. و قدردانی میکنم بخاطر اینکه حرفه ای رفتار کردند.

در جواب سوالتون،ببینید همونطوری که عرض کردم ،کلا کسانی که در سطح خوبی از نظر نوازندگی هستند، انگار نمی توانند باهم در یک گروه فعال باشند. انگار یه قانون شده کسانی که  سطح قابل قبولی از موسیقی هستند نباید کنار هم در یک گروه فعال باشند. شاید فکر می کنند اگه اینکار رو بکنند سطحشون یا کلاس کاریشون کم می شود. درصورتی که وقتی به گروه های مختلف اروپایی نگاه میکنی نوازنده های معتبر کنار هم کارگروهی قوی ارائه می دهند و اصلا هستند تا کار گروهی را اعتبار ببخشند.

ولی ما  تو ایران بیشتر اهل تعارف هستیم، رودررو باهم خوبیم ولی برای موفقییت هم تلاشی نداریم و بهم کمکی نمی کنیم. کم پیش می آید کنسرتی، ورکشاپی، سمیناری از اهالی خود موسیقی پر باشه. من عقیده ام اینه غیر از خود هنرمندان، بقیه اقشار جامعه برای این قشر هنرمند ارزش قائل هستند و  مورد احترام زیادی هستند و اگر خود اهالی هنر بهم رحم کنند واقعا اتفاقات بهتری برای این قشر رقم خواهد خورد.

اما در مورد خود ارکستر واقعا دوسال با سختی و با استرس فراوان ارکستر به اجرا رسید. شاید شب هایی بود که بخاطر مشکلات و مسایلی که نمیتوان عنوان کرد، خواب هم بر من حرام می شد. واقعا از هر طرفی که فکرش رو میکنید نامهربانی شکل میگرفت. یه مطلب جالب ایکه، انگار یه فرهنگی شکل گرفته که حتی نوازنده های تازه کار هم دارای بزرگ بینی شده اند. واقعا برام این مسئله داره جالب میشه، مگه میشه موسیقی انتها داشته باشه!؟ مگه میشه اول راه حتی بعد از چند سال نوازندگی،یه فرد به این فکر برسه که خودش رو در یک سطح بزرگتر از تصور ببینیه!؟

در مجموع فرهنگ گروهی کار کردن اصلا وجود نداره و انگار نمیتوان تصور کرد بعضی وقت ها باید بود تا یه گروهی موفق شوند و مسله بعدی مشخص نبودن وظایف است. هیچکس نباید در جایگاه دیگری دخالتی کند. رهبر ارکستر، نوازنده، دستیار رهبر، مدیر ارکستر، مسئول مالی، مسئول هماهنگی  و … هرکدام مسئولیت خودشون را دارند و این هنوز جا نیوفتاده همه میخواهند خودشون دیده بشوند.

 اگه میشه درمورد انجمن حامیان موسیقی و کارهای که انجام داد یکمی بیشتر صحبت کنید تا بیشتر آشنا باشیم!؟

از سال ۱۳۹۵ انجمن رو ثبت کردیم و بیش از ۵۰ گروه(با فاصله زمانی مختلف) در سبک های مختلف ایجاد کردیم. که قطعا بیش از چند صد نفر رو که سابقه اجرا نداشتن معرفی کردیم. الان خیلی از این گروه ها بصورت مجزا مشغول فعالیتند و یا اکثر این نوازنده ها در گروههای مختلف فعال هستند.

گروه کر، که بیش از دویست نفر رو با مبانی کر(آواز جمعی) آشنا کردیم  و خداروشکر یه سری از این دوستان اخیرا در ارکستر فیلارمونیک مازندران اجرا کردند.

گروه موسیقی بانوان کرشمه رو ایجاد کردیم که اجراهای متعددی داشتند.که برای اولین بار بود در آمل همه نوازنده ها خانم بودند و به همراه یک خواننده مرد اجرا کردند.

گروه های پاپ که شاخص ترین آنها گروه آموی هست که اجرای کنسرت موفق در مرداد امسال داشت.

گروه های بومی مختلف ایجاد شد، که تقریبا، چند گرو فعالی که الان درحال فعالیت هستند، از انجمن حامیان موسیقی معرفی شدند.

گروه های مختلف کوبه ای،گروه موسیقی تلفیقی و گروه گیتار فلامنیکو و راک هم حز گروه هایی بود که شکل گرفته بود.

پنج اجرای موسیقی خیابانی در شهر آمل

اجراهای مختلف برای انجمن های خیریه شهر، برای ارگان های مختلف که بعضا میتوان گفت اکثر اجراهای این بخش ها رو انجمن حامیان موسیقی پشتیبانی کرد.

برگزاری سمینارهای تخصصی موسیقی با حضور اساتید به نام و معتبر موسیقی.

که اگه بخوام به همه اشاره کنم باید از هشتاد و چند برنامه برگزار شده در این دو سال نام ببرم.

 

چرا بعضی گروه ها بصورت مستقل فعالییت میکنند و در انجمن نیستند؟و چرا تعدد گروهها کم شد؟

عوامل مختلفی وجود دارد. یکی از بزرگترین دلایل مدیریت یک جای چندین گروه هستش که کاری دشواره. قطعا انرژی زیادی میخواد. ما هدفمون شناسایی و معرفی نوازنده ها و خواننده هایی هستش که سابقه اجرا نداشتند و یا دیده نشدند.

خیلی از این نوازنده ها واقعا توانایی لازم رو نداشتند ولی با اجراهای مختلف به سطح خوب در گروه رسیدند و الان در شهر شناخته شدند. همین هدف ما بود و هست .

مهم خدمت به فرهنگ موسیقی است نه زیر سایه ماندن.

البته اینجا یه مطلب رو هم عرض کنم که بعضی ازین گروه ها با شیطنت های مختلف از جانب بعضی دوستان جدا شدند که طبیعیه کلا بصورت خلاصه بزرگ بینی، حسادت باعث این موارد میشه

 

در آخر درمورد برنامه های پیش روی انجمن حامیان موسیقی و موسسه مهرآهنگ و ارکستر آمل توضیح بدید؟

قطعا برنامه ها و ایده ها زیاده. خیلی خیلی فضا برای هنر بازه، خیلی کارها هنوز در هنر انجام نشده مخصوصا در شهرستان ها. میشه خیلی کارهای بزرگ انجام داد. متاسفانه همیشه اکثریت روی یک موضوع تمرکز می کنند .و همین باعث حسادت های سطحی میشود. غافل از اینکه اگه همه انسان ها هم تو هنر فعال باشند بازم جا وجود داره. لازم نیست همه در نوازندگی، خوانندگی یا آموزش باشند. از طرفی مسله مالی هم باعث رقابت های نامتعارف و ناجور شده. هنرمندان هم لازمه زندگی کنند و قطعا کسب درآمد لازمه زندگی است برای همه و از جایی که مسائل مالی هنر در ایران زیادی توجیه خوبی ندارد، متاسفانه بعضی ها فضارو خراب میکنن و فضای هنر رو از هنر واقعی دور میکنن و باعث بدبینی میشوند.

سال سوم برای انجمن حامیان موسیقی سال برنامه های بزرگتر خواهد بود و به موقع و زمان های مناسب اجرایی خواهد شد

در آخر هم ممنون از شما و پایگاه خبری خوب پارس نوا که این افتخار رو به بنده دادید.