گزارش متنی و تصویری از کنسرن مازندرانی در تالار وحدت

گراموزیک: کنسرت دیشب در آغاز پر از شگفتی بود. در پیش پرده ی نخست گروه از دو سمت صحنه وارد سن شدند و به مثال دسته های عروسی و نوروزی خوانی قدیم سرنا و نقاره زدند.
کنسرت در سه بخش اجرا شد
بخش نخست اجرای قطعات جدید ساخته شده توسط جلال محمدی بود.
با بالا رفتن پرده شگفتی دوم رخ داد و آن هم دکور زیبا و خاطره انگیز یک خانه روستایی بهمراه ایوان و سقفی با پوشش گیاهی که تمامآ شناسنامه ی یک خانه ی مازندرانی بود. دیدن همچین فضایی در تالار وحدت تحسین برانگیز و جذاب بود.
اما با شروع کنسرت تمام ورق ها برگشت. موسیقی مازندران دارای چهار مقام اصلی ست که به نام های امیری، کتولی، طالبا و نجما شهرت دارند و مقام ها از آواز بعضا به قطعات ضربی می رسند.
استاد محمدرضا اسحاقی پیر خنیاگر دیار مازندران دیشب قدم هایش به سن تالار وحدت آبرو بخشید .
در شروع کنسرت انتظار خوانش آواز توسط استاد میرفت و پس از آن رسیدن به تصنیف و قطعات ضربی و پس از آن خواندن آوازه خوان جوان اما امان از کم لطفی های دوستان, آوازی در کار نبود, تصنیفی اجرا شد و عباد محمدی شروع به خواندن کرد.
ما هنوز حداقل در موسیقی سنتی قایل به حفظ ارزش های اخلاقی خودمانیم اما امان از این شهرت بی ارزش بی پایه. خاندان محمدی با اجرای تیتراژ سریال پایتخت و شناخته شدن نسبی حالا به خودشان اجازه می دهند که از نام استاد اسحاقی که نفس کشیدن امروز موسیقی مازندران مدیون دم و بازدم های اوست استفاده کنند. خودشان در وسط صحنه بنشینند, خودشان شروع کنند, خودشان بخوانند و پیر موسیقی ما تماشا کند و شاید هم افسوس بخورد بر مخاطبی که هر چه جلویش بگذارند کباب بره ای میبیند و از آن لذت می برد .
در بخش نخست در حد چند بیت استاد اسحاقی امیری و کمی هم در پایان بخش کتولی اجرا کرد اما تا شروع می شد پایان می یافت و دوباره قطعات تنظیم شده ی جلال محمدی نواخته می شد قطعاتی که تمامشان با یک خط روایی سازی، شلوغ و درهم پیچیده که هدف این شلوغی ها فقط پر کردن نقاط ضعف آهنگسازی است که البته خودش بزرگترین ضعف موسیقیایی یک گروه است.

بخش دوم قسمت خوانش قطعات ماندگار بود
رعنا ، ته مله سنگ تراشون ، گل نسا ، بانو بانو جانم و … در تالار وحدت شکوفا شدند.
شاید باید این سریال های کم محتوا تلویزیون را مقصر دانست که نه تنها سلیقه بصری مخاطب را به منجلاب می کشد بلکه کمر همت بسته تا به تمامی هنر ها بتازد.
موسیقی شریف مازندران همان است که در سر زمین های کشاورزی و یا جمع های دوستانه به صورت (گلی به گلی) خوانده می شد نه این گروهی که کباده موسیقی سنتی مازندران را با خود حمل می کنند.
استاد محمد رضا اسحاقی پیر خنیاگر این دیار تا ابد سبز, شب گذشته متاسفانه در جایگاه واقعی خود نبود و آنچنان که باید از هنرش استفاده نشد تا جایی که گاهی این برداشت از صحنه می آمد که حضور استاد تنها یک مانور بوده یک مانور از خیلی جهت ها. بی شک در این دو شب از صحنه ی تالار وحدت کمتر موسیقی اصیل مازندرانی شنیده شد.
شایان ذکر است پس از بیش از یک دهه موسیقی مازندران باری دیگر در تهران به روی صحنه رفت ولی متاسفانه در یک مدار مناسب جریان نداشت.

تهیه و تنظیم گزارش: امیر ابراهیم زاده

در ادامه از نگاه لنز «مرتضی محمدی» به تماشای این کنسرت بنشینید.

منبع: اختصاصی گراموزیک