برج میلاد, دنگ شد!

گزارش متنی و تصویری از کنسرت گروه «دنگ شو» در برج میلاد

گراموزیک: برادران زیادی در تاریخ دست به کارهای بزرگ و کوچکی زدند که نمونه های فراوانی برای نام بردن وجود دارد . از برادران رایت ، برادران لومیر گرفته تا …. برسیم به گروه دنگ شو . گروه دنگ شو دست پرورده ی برادران شجاع نوری ست که چندین سال است نامش و موسیقی اش را بر سر زبان ها انداخته است .
در فیلم ((Inside Llewyn Davis )) که ساخته برادران کوئن است  ، لوئین دیویس پس از خواندن یک ترانه ی فولک می گوید : حتما اینو قبلا شنیدین …. اگه یه موسیقی براتون نه تازه بود و نه کهنه پس اون یه ترانه فولک حساب میشه ))
بعضی از گروه ها را حتی اگر با بدبینانه ترین عینک دنیا هم  دید نمی توان بد دید . گروه دنگ شو با استفاده از  ترانه های فولکلور ایران و موسیقی جاز و ترکیبی از موسیقی خاورمیانه و اجرا های پر قدرت فراوان در ایران و غیر ایران توانسته یکی از این گروه هایی باشد که به هیچ صراطی نمی توان آنها را دوست نداشت حتی اگر سعید آتانی در گام های بالا فُسه بخواند یا طاها پارسا به جای خواندن شعر دیمبال دامبال کند و … .
دیشب در مرکز همایش های برج میلاد دنگ شو اجرای دلچسبی داشت و قطعاتی از آلبوم اتاق گوشواره ، دلتنگ شو ، شیراز چهل ساله و قطعه ای تازه بر یک غزل سعدی _ که به گفته ی طاها پارسا برای نخستین بار اجرا می شد _ نواخته شد.
در قطعات نخست طاها پارسا به همراهی سعید آتانی به روی سن آمدند . ابر ها در گذرند ، گرم بخند ، حلوا ، آهسته آهسته ، کمی آهسته تر، ماهی ها و … توسط این دو اجرا شد .
نکات ویژه ای در اجرای دنگ شو بود که به  شدت فضا ی کنسرت را فضایی صمیمی و دوستانه کرده بود که درصد بسیار زیاد آن به تسلط اجرا و طاها پارسا برمی گشت شوخی ها و طنازی های او با مهمان های کنسرت ، واکنش به جا نشان دادن به ابراز علاقه های تماشاگران  ، جا به جایی گروه ارکستر بدون هیچ مقدمه پردازی و توضیح اضافه و از همه مهم تر ارتباط حسی و دوستانه بین افراد ارکستر نه از آن شکل که در بین کنسرت های پاپ می بینم _ فریب پشت لبخند های ملیح _ این ها همه حاکی از شعور و تسلط اجرای کنسرت این گروه دارد . شعور از این بابت که گروه _ به نگر ِ نگارنده _ دانسته این شیوه ی اجرایی را انتخاب نموده اند و این نوع نمایش درست ترین شیوه برای اجرای موسیقی فولکلور است که این کاملا برمی گردد به شناخت کامل گروه از فرم و بن مایه ی این نوع موسیقی و همین امر باعث می شود که وقتی سعید آتانی در قطعه ی (( مرا با تو چیزی در میان هست )) گام های بالا را فسه می خواند و یا زمانی که طاها پارسا در آسته آسته یواش یواش به جای خواندن شعر در پایان مصراع ها دامبال دیمبول می کند ، ذوق مخاطب را کور نمی کند و حتی اجرا را دلنشین تر می کند.
علی زند وکیلی ، محمد بحرانی ، محسن یگانه و همایون اسعدیان مهمان های سانس دوم گروه دنگ شو بودند . علی زند وکیلی که سابقه ی همکاری طولانی مدت و اجرا با دنگ شو را دارد دیشب در نزدیک ترین فاصله  با سن نشسته بود و گروه را در پایان هر قطعه با شور و هیجان خاصی تشویق می کرد .
رضا شایا که کمتر از او سخن به میان آمد مثل همیشه در پشت پیانو جلوه ی دوست داشتنی خود را داشت . گاهی با آهنگ ها می خواند گاهی تکانی می خورد گاهی با برادرش صحبت می کرد و گروه را رهبری می کرد .
در پایان باید به این موضوع اشاره کرد که کنسرت گذاشتن و کنسرت رفتن در ایران ِ این روز ها یک نوع شکنجه ی روحی و روانی است . گاهی پیش آمده که افراد حراست بیشتر از تماشاگر بوده و هیچ حرکتی را بی پاسخ نگذارند . واقعا در هیچ کجای جهان این اتفاق نمی افتد که در بالای سن قطعه ای ۶ ۸ نواخته شود و مخاطبان دست به سینه بنشینن و لبخند بزنند . این بحث هیچ رویه ی سیاسی ندارد و نکته ای است کاملا بدیهی که به اجبار باید به آن پرداخت و آن این است که کنسرت جایی است برای رها سازی ذهن و جسم از دغدغه ها و هنجار های روزمره ی زندگی و دلسپردن به نت های موسیقی بی هیچ عامل بازدارنده ای … باشد که روزهای زیبا تری در پشت این روز های دلگیر و بی رمق نهفته باشد.

این کنسرت به همت موسسه ی فرهنگی هنری «آوای فروهر» به مدیریت برادران حاتم پور به روی صحنه رفت. همچنین کادر خبری پایگاه گراموزیک از جناب «میلاد حسینی» به واسطه همکاری بسیار مناسبشان در تهیه هرچه بهتر این گزارش کمال تشکر را دارد.

تهیه و تنظیم گزارش: امیر ابراهیم زاده

در ادامه از نگاه لنز «علیرضا زندیه» به تماشای این کنسرت ینسشینید.

منبع: اختصاصی گراموزیک